everything happens for a reason sabi nila at naniniwala ako dun.
its been a couple of weeks since i've last seen my friends.. aba matagal tagal narin talaga yun madalas kasi lately dito lang ako sa bahay... doing my own retreat.
kung gaano man ako kadaldal at mukhang walang ginawa kundi gumimik im twice more of a reader or even more.
nadala ko yung susi ng kotse kanina nung pagkaalis ko ng mall. nawala kasi sa isip ko eh. haha. dala ko siya hangga't matapos yung usapan namin ng mga kaibigan ko.
andami na nagbago. nakokonsensiya nga ako eh habang ako relax lang at walang iniisip. ang mga kaibigan ko... si Dyesebel, si Shorty...
nalulungkot..
naghihirap ang puso...
dahil ang pagibig sa buhay nila eh ontionti ng nawawala. na kahit anong gawin nila hindi na ito maayos.
alam kong mababaw lang ito para sa ibang tao. pero para sa amin. hindi man siya palabasin. alam naming lahat na bawat sugat at latay na mangyayari sa mga susunod na araw ay masakit.. malalim.
kaming magkakaibiga, we are the substitute people. we stand as something else when needed. pero to unearth things, we are our own family. in the sense that if we can only provide for ourselves. if only we can already be independent. we'll live together until such time that we cant anymore... :) hehe
kasi kung tutuusin kamikami rin ang nagpalaki sa isa't isa eh.. sabi nga nila
FRIENDS are God's way of saying sorry for your families..
funny yung exit ko kanina sa Harbor hahaha funny talaga. pero at least i was able to say a proper goodbye. pagkarating ko sa kotse sinabon nanaman ako.sabi ng tatay ko sa akin "magpakamatay ka na para sa mga kaibigan mo." gusto ko sagutin kung meron lang akong pagkakataon gagawin ko talaga yun.
naiiyak ako kanina nung naramdaman kong malungkot mga kaibigan ko. pero mas naiiyak ako sa sinabi ng tatay ko. naramadaman kong hindi magaan sa loob niya ang pagtanggap sa akin pagkatapos ng malaki kong kasalanan. malaking kasalanan talaga ang nagawa ko. aamnin ko yan. kung meron man dapat sisihin ako yun, hindi ibang tao. ako lang.pero kelangan ko yun gawin, yun ang hindi nila maiintindihan.
kailangan kong iligtas ang sarili ko kasi paunti onti kong nabibitawan yung mga ambition ko. dahil sa mga kaibigan ko, nakita ko yun.
yan ang rason kung bakit naiwan sa akin ang susi.
kasi kelangan ko maalala kung gaano ka espesyal ng mga kaibigan ko. kelangan kong maalala kung gaano kalalim ang galit ng tatay ko sa akin. ngayon ko lang naalala ulit ang pagiging pursigido kong matapos sa pagaaral.
to escape this hellhole..
to feel my freedom..
to love my life..
second chances are useless if you dont believe in the persons power to change for the better.
tangina ang buhay ng mga plastic.
hindi ko kaya yan.
its been a couple of weeks since i've last seen my friends.. aba matagal tagal narin talaga yun madalas kasi lately dito lang ako sa bahay... doing my own retreat.
kung gaano man ako kadaldal at mukhang walang ginawa kundi gumimik im twice more of a reader or even more.
nadala ko yung susi ng kotse kanina nung pagkaalis ko ng mall. nawala kasi sa isip ko eh. haha. dala ko siya hangga't matapos yung usapan namin ng mga kaibigan ko.
andami na nagbago. nakokonsensiya nga ako eh habang ako relax lang at walang iniisip. ang mga kaibigan ko... si Dyesebel, si Shorty...
nalulungkot..
naghihirap ang puso...
dahil ang pagibig sa buhay nila eh ontionti ng nawawala. na kahit anong gawin nila hindi na ito maayos.
alam kong mababaw lang ito para sa ibang tao. pero para sa amin. hindi man siya palabasin. alam naming lahat na bawat sugat at latay na mangyayari sa mga susunod na araw ay masakit.. malalim.
kaming magkakaibiga, we are the substitute people. we stand as something else when needed. pero to unearth things, we are our own family. in the sense that if we can only provide for ourselves. if only we can already be independent. we'll live together until such time that we cant anymore... :) hehe
kasi kung tutuusin kamikami rin ang nagpalaki sa isa't isa eh.. sabi nga nila
FRIENDS are God's way of saying sorry for your families..
funny yung exit ko kanina sa Harbor hahaha funny talaga. pero at least i was able to say a proper goodbye. pagkarating ko sa kotse sinabon nanaman ako.sabi ng tatay ko sa akin "magpakamatay ka na para sa mga kaibigan mo." gusto ko sagutin kung meron lang akong pagkakataon gagawin ko talaga yun.
naiiyak ako kanina nung naramdaman kong malungkot mga kaibigan ko. pero mas naiiyak ako sa sinabi ng tatay ko. naramadaman kong hindi magaan sa loob niya ang pagtanggap sa akin pagkatapos ng malaki kong kasalanan. malaking kasalanan talaga ang nagawa ko. aamnin ko yan. kung meron man dapat sisihin ako yun, hindi ibang tao. ako lang.pero kelangan ko yun gawin, yun ang hindi nila maiintindihan.
kailangan kong iligtas ang sarili ko kasi paunti onti kong nabibitawan yung mga ambition ko. dahil sa mga kaibigan ko, nakita ko yun.
yan ang rason kung bakit naiwan sa akin ang susi.
kasi kelangan ko maalala kung gaano ka espesyal ng mga kaibigan ko. kelangan kong maalala kung gaano kalalim ang galit ng tatay ko sa akin. ngayon ko lang naalala ulit ang pagiging pursigido kong matapos sa pagaaral.
to escape this hellhole..
to feel my freedom..
to love my life..
second chances are useless if you dont believe in the persons power to change for the better.
tangina ang buhay ng mga plastic.
hindi ko kaya yan.
No comments:
Post a Comment